DIAGNOZA E FËMIJËVE ME SËMUNDJE TË RRALLA FRIKSON PRINDËT DHE SHPESH SHKATRRON FAMILJEN

DIAGNOZA E FËMIJËVE ME SËMUNDJE TË RRALLA FRIKSON PRINDËT DHE SHPESH SHKATRRON FAMILJEN

Ndodh që të vijë deri te shkatrrimi i familjes sepse njëri prind nuk mund ta pranojë diagnozën për sëmundje të rrallë të fëmijës së tyre. Ekspertët theksojnë se pasi vendoset një diagnozë e një sëmundjeje kronike, prindërit ndonjëherë reagojnë me mohim, zemërim, trishtim dhe depresion, dhe fëmijët shpesh luftojnë me ndjenjat e vetmisë ose të izolimit. Kjo situatë, thonë ekspertët, nuk duhet të fshihet, sepse vetëm kështu mund të ndërgjegjësohet për këto kushte. Ata thonë se me mbështetjen e shoqërisë si prindërit ashtu edhe fëmijët e përballojnë më mirë sëmundjen.

– Më shpesh, ata që vijnë tek ne dhe sjellin fëmijë me autizëm dhe disa sindroma të tjera, fatkeqësisht nuk janë më të martuar, janë të divorcuar. Njëri prind zakonisht di të thotë që partneri tjetër nuk e ka pranuar fare që ishte një diagnozë, ndërsa prindi i parë e kompenson duke e drejtuar gjithë kohën dhe vëmendjen për përmirësimin e situatës, gjetjen e një zgjidhjeje, për të qenë më efikas në drejtim të zhvillimit të fëmijës së tyre, thotë në një prononcim për MIA Fiki Gaspar, psikolog pedagogjik në Qendrën për shëndet psikofizik “Gaspar”, i cili edhe vetë vuan nga një sëmundje e rrallë.

Ai thekson se prindërit e marrin shumë ashpër çdo diagnozë dhe se kanë frikë dhe pasiguri se çfarë do të ndodhë me fëmijën e tyre kur të plaket.

Përballja me diagnozën, thotë Gaspar, u shkakton ankth, frikë, stres, por edhe ndjenjën e fajit dhe vetëfajësimit, sidomos kur bëhet fjalë për sëmundje gjenetike.

– Në qendrën tonë për shëndetin psikofizik, statistikat tregojnë se, për fat të keq, shumica e sistemeve familjare prishen. Nëse nuk zbërthehen, nuk funksionojnë siç duhet. Prandaj, kur vendoset diagnoza, gjëja më e rëndësishme është pranimi i saj. Disa terapistë e konsiderojnë pranimin e diagnozës si një problem 50 për qind të zgjidhur, thekson Gaspar. Ai konstaton se edhe indikacionet e tyre se një fëmijë i caktuar ka të ngjarë të ketë një diagnozë të caktuar shpesh përballet me reagime dhe kërcënime për padi.

Fëmijët me aftësi të kufizuara, thekson ai, shpesh luftojnë me ndjenjat e vetmisë ose të izolimit për shkak të stigmatizimit. Kjo është arsyeja pse mbështetja për të përfituar sa më shumë nga potenciali i tyre është kaq e rëndësishme. Qendra e Shëndetit Psikofizik Gaspar ndër të tjera punon për mbështetjen psikologjike të prindërve të fëmijëve me aftësi të kufizuara pasi siç thekson Gaspar kur ka mbështetje 30 deri në 40 për qind kanë rezultate më të mira.

– Aftësinë e kufizuar nuk e përcakton fëmija. Ka shembuj të mrekullueshëm ku personat me nevoja të veçanta, me sëmundje të rralla apo me një handikap të dukshëm funksionojnë normalisht dhe janë pjesë e shoqërisë, produktive për shoqërinë, thotë Gaspar.