DISA SJELLJE QË NUK DUHET TI BËJNË PRINDËT

DISA SJELLJE QË NUK DUHET TI BËJNË PRINDËT

Disa shembuj të sjelljes toksike në familjeqë nuk duhet ti bëjnë prindrit në raport me fëmijët e tyre.

1.Disa prindër kritikojnë fëmijët e tyre sa herë që ndihen të zemëruar, të frustruar ose thjesht të rraskapitur. Kjo i ndihmon ata të shfryjnë emocione negative dhe të fshehin dobësinë e tyre. Me çfarëdo fjale apo veprimi të një fëmije, të diktuar edhe nga qëllimet më të mira, nënat dhe baballarët e tillë gjithmonë do të gjejnë diçka për t’u ankuar.

Me kalimin e viteve, nevoja e pashuar e prindërve për të zbavitur krenarinë e tyre nuk zhduket, por një fëmijë i rritur tashmë nuk ka dëshirë të bëjë të paktën diçka të këndshme për të dashurit e tyre.

2.Ekziston një kategori prindërish që besojnë se nëse një fëmija ushqehet, vishet dhe nuk keqtrajtohet, atëherë misioni i tyre është përmbushur. Të paarritshëm dhe të ftohtë, ata mund të jenë fizikisht të pranishëm në jetën e fëmijëve të tyre, por jo në nivelet emocionale dhe shpirtërore.

Duke u rritur, fëmija mendon se duhet të përmbushë detyrën e tij birnore: të ndihmojë financiarisht, të sigurojë kujdes, të gjejë një mjek. Por ju nuk duhet të prisni për ngrohtësi dhe kujdes nga nënat dhe baballarët në raste të tilla.

3.Prindërit narcistë janë shumë më të dhembshur. Ata monitorojnë nga afër mënyrën se si fëmija mëson, në cilat qarqe merr pjesë dhe ku arrin suksesin. Nënat dhe baballarët e tillë ushqejnë egon e tyre me arritjet e fëmijës së tyre.

Por në të njëjtën kohë, ata nuk e shohin atë si një personalitet unik dhe autonom. Çdo gabim, notë e keqe, vend pa çmim bëhet një arsye për një skandal. Fëmija ndjen presion të vazhdueshëm dhe forcohet në idenë se nuk është mjaftueshëm i mirë.

Pasi të jetë pjekur, një person i tillë, për të mos ndjerë presion nga të afërmit, do të përpiqet të distancohet sa më shumë nga komunikimi me ta.

4.Nënat dhe baballarët emocionalisht të “ftohtë”, nëse nuk i refuzojnë plotësisht fëmijët e tyre, atëherë duket se nuk i vërejnë ata në punët dhe problemet e tyre kryesore. Pasi janë bërë shumë më të moshuar prindër të tillë zbulojnë me pakënaqësi që fëmija për disa arsye nuk u tregon atyre dashurinë, kujdesin dhe respektin e duhur.

Por çfarë ka për tu habitur? Nuk është çudi që fjala e urtë e famshme që thotë: “Çfarë mbjell do të korrësh”.

5.Kur përballen me zhvlerësimin e qëndrimeve prindërore, fëmijët përjetojnë turp që mund të zgjasë gjithë jetën. Për të mbrojtur veten e tyre, fëmija mund të fillojë të bëjë të njëjtën gjë si përgjigje: duke sharë shijet e të afërmve, duke minimizuar rëndësinë e ndjenjave të tyre, duke nënçmuar meritat dhe arritjet e tyre.

Ose nuk mund të toleroni sulmet kundër jush dhe të distancoheni emocionalisht.

6.Prindërit e moshuar shpesh përdorin manipulimin e përhapur: “Ne ju kemi ushqye, ju kemi rritur dhe kështu na e shpërbleni, mosmirënjohës!” Ata e dinë që kanë një fuqi të jashtëzakonshme mbi fëmijët dhe përpiqen të mbajnë kontrollin edhe pasi të jenë larguar nga foleja familjare.

Nënat dhe baballarët mund të ushtrojnë presion, shantazh, t’ju bëjnë të zgjidhni midis tyre dhe të dashurve të tjerë ose vlerave, duke krijuar një situatë ku në çdo zgjedhje do të dalë një tradhti.

Vendimi më i mençur nuk është të ndjekësh drejtimin e të afërmve manipulues, por të mësosh të mbrosh kufijtë e tyre, duke mos harruar të tregosh vlerësim dhe mirënjohje për gjithçka që kanë bërë.

7.Nuk ka asgjë të keqe që nënat dhe baballarët të kenë disa ambicie për fëmijët e tyre. Ëhtë keq kur shndërrohet në një mani. Nëse ndonjë bisedë përfundon me pyetjen: «Kur do të stabilizoheni dhe të krijoni një familje? Është koha që unë të kujdesem për nipërit e mbesat e mia, ”- marrëdhëniet midis të afërmve nuk kanë gjasa të bëhen më të ngrohta dhe më të ngushta.

Prindërit që e dinë se u shkaktojnë shqetësime fëmijëve të rritur me pyetje të tilla, por vazhdojnë t’i bezdisin, nuk duhet të habiten që një ditë pasardhësit do të ndalojnë së komunikuari me ta.

8.Mbështetja psikologjike nga prindërit është po aq e rëndësishme për një fëmijë sa qumështi i gjirit në fazat e hershme të jetës së tij. Trauma e shkaktuar nga një i afërm i pashpirt nuk shuhet vetvetiu. Dikush heq dorë, ekziston vetëbesimi dhe frika nga një marrëdhënie serioze. Dikush, përkundër gjithçkaje, dëshiron t’u dëshmojë të afërmve të tyre se ia vlejnë diçka dhe arrin sukses marramendës. Sidoqoftë, si ata ashtu edhe njerëzit e tjerë në zemër shpesh ndihen të braktisur dhe të shkatërruar.

9.Besimi i një sekreti një të rrituri është një hap i madh për një fëmijë. Është njëkohësisht një provë e besueshmërisë dhe një mënyrë për të ruajtur miqësinë. Nëse një prind, në vend që të mbajë sekret, qesh ose nxehet, dhe pastaj sjell edhe informacione intime për diskutim publik, atëherë besimi te një familje e tillë do të humbasë përgjithmonë.

Shpesh kjo çon në faktin se, pasi është pjekur, fëmija nuk mund t’u zbulojë të rriturve sekretet që janë me të vërtetë të frikshme dhe kërcënojnë paqen e tij të mendjes dhe sigurinë.

“Unë ndalova së besuari nënën time në moshën 7 vjeçare, kur i thashë se më pëlqente një djalë në klasë, dhe mëngjesin tjetër të gjithë të afërmit e dinin për këtë … Dhe para kësaj kishte gjëra të vogla, por kjo histori i dha fund besimi im tek të dashurit e mi. Mami tani pendohet që për 21 vjet nuk i kam thënë asgjë tjetër, sekrete! Dhe pyetjes time: “Pse atëherë ajo u tregoi gjithçka të gjithëve?” – ajo i përgjigjet: “Po, nuk është kështu! Nuk mbaj mend! Edhe ti po e krijon. “

10.“Shiko, të gjithë po qeshin me ty”, “Kur qan, je e shëmtuar. Ndalo menjëherë! “- Shumë prindër janë të bindur se turpërimi i fëmijës së tyre kur qan është mënyra e vetme e sigurt për të qetësuar fëmijën. Sidoqoftë, i gjithë ky reagim mund të çojë në tërheqje, turp dhe faj. Është në rregull të qash kur diheni të trishtuar dhe të dhimbshëm.

Ju gjithashtu duhet të jeni në gjendje të jetoni emocione të pakëndshme dhe të mos i mbani ato në shpirtin tuaj si një barrë e rëndë. Përndryshe, ajo është një rrugë e drejtpërdrejtë drejt problemeve psikologjike.

11.Prindërit e fiksuar pas pushtetit besojnë se ata kanë të drejtë të zgjedhin çfarë profesioni të marrin pasardhësit e tyre, kë të takojnë, me kë të martohen, çfarë pune të marrin. Dhe për ta nuk ka rëndësi që fëmija nuk është më një foshnjë, por një i rritur që është i aftë të marrë vendime vetë.

Kontrolli zakonisht është iracional. Argumenti është një frazë e padepërtueshme e: “Sepse unë thashë kështu”. Fëmijët që nuk kanë mundur të shpëtojnë nga ndikimi i prindërve të tyre e kanë të vështirë. Ata jo vetëm që grumbullojnë zemërim të pashprehur në shpirtrat e tyre, por gjithashtu mësohen të përshtaten pa diskutim me ata që i rrethojnë, duke besuar se nevojat e njerëzve të tjerë janë më të rëndësishme se ato të tyre.

12.Shpesh në familje, fëmijët përballen me një situatë kur prindërit e duan më shumë njërin nga vëllezërit ose motrat. Për shembull, ata besojnë se i madhi duhet të marrë përsipër funksionet e një prindi dhe ata e qortojnë atë për çdo shkelje, ndërsa fëmija i vogël qortohet me shaka. Ose, përkundrazi, i madhi vendoset vazhdimisht si një shembull për të riun, duke lënë të kuptohet se ai duhet të përpiqet më shumë që të krahasohet me të afërmin e tij të talentuar. Nëse një prind nuk e vëren këtë problem, por bën gjithçka për të treguar një qëndrim selektiv ndaj njërit prej fëmijëve, atëherë kjo përkeqëson konfliktin midis vëllezërve dhe motrave dhe shkatërron edhe lidhjen më të vogël mes fëmijës “jo të dashur” dhe familjes.

“1996, mbrëmje, jam 9 vjeç. Unë jam fëmija më i madh. Dikush në TV thotë se fëmijët më të vegjël janë më të dashur. Babai i thotë mamasë: ‘Epo, a nuk është vërtet kështu?! Është e mahnitshme se sa e vërtetë është…’ Pajtohet nëna. Ende më vjen turp – më kujtohet si ishte dje.

13.“Nuk ka nevojë të lavdërohet fëmija, përndryshe ai do të bëhet mendjemadh dhe nuk do të bëjë asgjë!” – mendojnë disa prindër. Në edukimin e tyre ka vetëm një karrocë dhe nuk ka kalë. Vetë prindërit vendosin qëllime që fëmijët e tyre nuk mund t’i arrijnë dhe më pas pyesin pse vuajnë nga perfeksionizmi, ankthi dhe vetëbesimi.

14.Prindërit-manipuluesit me shkathtësi ia hedhin fajin fëmijëve të tyre për ambiciet e tyre të paplotësuara. Ata luajnë rolin e viktimës herë pas here: “Po të mos ishte lindja juaj, gjithçka në jetën time do të ishte ndryshe”. Këto fjalë lëndojnë dhe shkaktojnë ndjenjë faji. Për t’i rezistuar atyre, ju duhet të jeni në gjendje të ndërtoni kufij të shëndetshëm dhe të mos drejtoheni nga manipulimi. Përgjegjësia për lindjen dhe edukimin e një fëmije qëndron vetëm mbi shpatullat e prindërve.

15.“Çfarë do të thonë njerëzit?”, “Unë i kam të njohur gjysmën e qytetit. Si do t’i shikoj në sy? “- këto janë fjalët e prindërve egoistë, për të cilët aprovimi nga jashtë është shumë më i rëndësishëm sesa mirëqenia e fëmijëve të tyre. Ata janë aq të preokupuar që të duken të rëndësishëm dhe shembullorë, saqë thjesht nuk kanë vend për përvoja të tjera.

A dëshiron një person që nuk pranohet nga babai dhe nëna e tij të mbajë një marrëdhënie të besueshme me familjen e tij, për të lërë të afërmit të ndërhyjnë në jetën e tij? Sado e trishtuar të jetë, përgjigjja është e qartë.