ABUZIMI SEKSUAL I FËMIJËVE NJË NGA ABUZIMET MË TË RËNDA THONË NGA MEGJASHI

ABUZIMI SEKSUAL I FËMIJËVE NJË NGA ABUZIMET MË TË RËNDA THONË NGA MEGJASHI

Abuzimi seksual i fëmijëve është një nga abuzimet më të rënda, shkelja më e madhe e të drejtave të fëmijëve, thonë psikologët e Ambasadës së Parë të Fëmijëve në botë “Megjashi”, pas rastit në të cilin një e mitur nga Prilepi ka raportuar në shkollën që higjienisti e preku në mënyrë të pa përshtatshme.

Psikologët theksojnë se është alarmante që fëmijët nga frika dhe kërcënimet e pedofilëve që shpërdorojnë detyrën zyrtare, heshtin dhe nuk denoncojnë abuzimet seksuale. Sipas psikologëve, ajo që mund të bëhet tani është që ajo të marrë mbështetje nga familja, bashkëmoshatarët, shkolla dhe njerëzit e tjerë që janë pjesë e mjedisit të saj.

“Linja midis synimit për të ofruar ndihmë/mbështetje dhe viktimizimit sekondar (të pa) ndërgjegjshëm është i hollë. Në këtë kontekst, të gjitha palët e interesuara në shoqërinë e përfshirë në këtë rast, duhet të jenë më se të kujdesshëm për ndjeshmërinë e informacionit. Stafi mësimor, shërbimet profesionale në shkolla duhet të kenë njohuritë dhe aftësitë e nevojshme, të trajnohen se si të identifikojnë dhe si të veprojnë në rastet e abuzimit seksual të fëmijëve, të mos kenë frikë nga hakmarrja nëse identifikojnë abuzimin seksual të një fëmije. dhe nëse e raportojnë rastin. Ata gjithashtu duhet të ndërmjetësojnë në ofrimin e ndihmës dhe mbështetjes shtesë profesionale si për vajzën ashtu edhe për familjen. Shërbimet profesionale duhet të punojnë me të gjithë klasën dhe mësuesin e klasës, sepse rasti në mënyrë të pashmangshme prek të gjithë klasën, por duhet të organizohen aktivitete edh në nivel të shkolës”, thonë  ga Megjashi.

Ata njëherit theksojnështë e palejueshme që media apo dikush tjetër të marrin deklarata nga fëmijët viktima. Dhe gjatë proceseve gjyqësore, ata duhet të mbrohen nga përballja me kriminelin.

“Deklarata që fëmija do të japë në gjykatë duhet të jetë në prani të një gjyqtari, një psikologu, një mësuesi dhe një personi nga qendrat e punës sociale në një sallë të posaçme, për të parandaluar viktimizimin shtesë nga institucionet. Të jesh dëshmitar si viktimë e një krimi dhe më pas të marrësh pjesë në një seancë gjyqësore është një përvojë shumë e vështirë për të rriturit dhe akoma më e vështirë për fëmijët. Vetë akti është një turp për fëmijën dhe ndonjëherë ai ndihet fajtor, i humbur, i frikësuar dhe i braktisur, me frikën se nuk do të përmbushë pritshmëritë e të rriturve”, thonë nga ekipi psikologjik i Ambasadës së Parë të Fëmijëve.

Psikologët nga “Megjashi” thonë se kjo lloj dhune mund të ketë pasoja jashtëzakonisht të dëmshme psikologjike për viktimën.

“Shenjat më të zakonshme janë ndjenja e turpit, fajit, shqetësimi, ndjenja e dobësisë, frika, humbja e vetëbesimit, reaksionet neurotike, depresioni, ankthi, sulmet e panikut, çrregullimet e gjumit, makthi, çrregullimet e të ngrënit, çrregullimi i stresit post-traumatik. Përveç reagimeve emocionale dhe pasojave të dhunës së përjetuar, viktimat shpesh kanë pasoja në shëndetin e tyre fizik, si lëndime fizike, sëmundje psikosomatike, shtatzëni të padëshiruar, sëmundje seksualisht të transmetueshme”, thotë ekipi psikologjik i Megjasit.

Ata shtojnë se roli i prindërve në tejkalimin e traumës së fëmijës është jashtëzakonisht i madh. Prindërit, duke mos pranuar situatën, shpesh pa e ditur kontribuojnë në zhvillimin e sindromës post-traumatike.

“Ka edhe prindër që fajësojnë fëmijët e tyre për atë që ndodhi. Është e rëndësishme të dini se një fëmijë në një ndërveprim seksual me një të rritur nuk mund të jetë fajtor, sepse burimi i tij psikologjik është dukshëm më i ulët se ai i të rriturve. Përgjegjësia për çdo formë dhune ndaj një fëmije i takon gjithmonë të rriturit. Asnjë fëmijë nuk duhet të jetë viktimë e dhunës, sidomos jo seksuale”, thonë nga Megjashi.